hayatımda belki bir daha denk gelemeyeceğim adam fuat saka ile rakı masasındayım ve birkaç kare çektiğim fotoğrafı heycanla düşünmekteyim; "sabah uyanır uyanmaz facebooka yükleyim. yok lan hayır şimdi gider gitmez gecenin üçünde atayım hemen" diye. değerli eşiyle de güzel bir sohbetteyim, tabi rakılar şerefimize. herkesle konuşabilmek adına sandalyeden sandalyeye meyledip dururken birden göremedim. içinde festivalden de kareler bulunan makinemi göremedim. içim gitti efenim, makineye değil de içindeki anılara üzüldüm. festivalden kareler bir yana, fuatım sakamla olan pozlar da gitti. ama en çok koyan anamdan hediye olmasıydı hem de mezuniyet günü kepimle cüppemle çekmek için aldığı...*
edit: yok lan o kadar sarsılmadım ama tabi kaybolmasa iyiydi.
