henüz kalorifere geçiş dönemi yaşadığımız doksanlı yıllarda ve öncesinde çocuk veya yetişkin olanların içinde bulunduğu güruh.
dışarısının buz kestiği, karın tabiat anayı bir gelinlik gibi örttüğü günlerde mahallenin çocukları ile karda kayar, kardan adam yapar, o soğukta kendimize eğlence yaratırdık. nede olsa eve gittiğimizde annemiz sobayı yakmış olacaktı biz üşümeyelim diye. biz de sobanın arkasına geçerek sıcacık boruyu küçücük parmaklarımız kavrayacaktık ısınmak için.
akşam baba gelecekti işten elinde kestanelerle, sobanın üstünde onları bir güzel kavurup yiyecektik ailecek. sonra patates koyardık sobanın içine, patatesin sıcaklığından dolayı ellerimiz yanardı ama közde pişen patatesin tadınada doyum olmazdı. yatardık sonra sobanın arkasında. uykunun en güzeli halidir dışarıda buz gibi, keskin bir soğuk olduğunda sobanın arkasında uyumak.
böyle geçerdi bütün kış. sıcak yuvanın tanımını oluşturan en güzel örneklerden biridir sobalı ev. soba bir sevgiliydi bize, bir anneydi, bir kardeş, bir çocuktu. soba, sürekli ilgi isteyen şımarık bir çocuktu.
bir annenin çocuğu gibidir soba, her daim beslenir, altı değiştirilir ve ilgi bekler.
