bir prezervatif düşünün. içine attırılmış, kullanma kılavuzuna uygun bir şekilde arkasından düğüm atılmış, duyarlılığın verdiği itinayla bir peçeteye sarılmış ve çöpe atılmış. içinde sahibinin dahi dokunmak, koklamak ve görmek istemeyeceği artık. öyle bir artık ki karşı taraftan dahi sakınılmış korkutucu sonuçlara ulaşmasın diye... dışında bir zevkin kalıntıları. öyle bir zevk ki her iki tarafı da bulutlara taşımış ancak izini taşıyan nesneye gösterilen muamele ortada. oysa ne kadar mutluydunuz sikinizdeyken, güvende ve hatta kayganlaştırıcı etkisiyle bin bir zevkte.
sonra bir tuvalet kağıdı düşünün. nasıl silerseniz silin kıçınızı, mutlaka kullanmanız gereken... ister ıslatıp alın boku, ister parmağınızla sildikten sonra kurulamak maksadıyla temizleyin kıçınızın deliğini. anlık ve sadece sıçtıktan sonra lazım olan bir nesne, pislik içinde ve sonu klozetin içi ya da çöp tenekesi her seferinde. oysa yumuşa dokusuyla tahriş etmeyen teninizi, çift katlı oluşuyla ıslaklığı hemen emen.
bir selpak ya da... sadece hasta olduğunuzda sümüğünüzü sildiğiniz, hapşırdığınızda çıkan balgamı aldığınız. başka zamanlar aklınıza dahi gelmeyen, sonu yine çöpte biten.
insan... en fenası... ya bir yere ulaşmak için basılır üstüne ya da geçiş dönemi diye adlandırılan o kahpe ve en karaktersiz dönemde tutunulur ona. üst kata veya kıyıya ulaşıldığında ise dönüp ardına bakılmaz bile.
sen bir bencilliğe daha kurban gitmenin tenhasında anlarsın prezervatifin, tuvalet kağıdının, selpağın halinden. ortak olursun hüzünlerine. oysa onlar bile bir seremoniyle çöpe atılırken, sen orta yerde kalkık kaşlarının altında şaşkınlığının gölgesinde kalırsın bir başına. sana çöp bile layık görülmez. bencil insan yalnızca kendini düşünmez aslında. çöpe atmaz ki seni, kendisinden sonra gelecek diğerleri de bulsun rahatça. aynı soyun dölü kollar birbirini hesapsızca.
arıyorsan sen de eğer sahibinden az kullanılmış insan, hiç gelme bana. hep kaybeden mi bu diye de bakma nolur yüzüme, kim bilir benimdir belki de bu hüznü yaşatan insana.
