mesleği ile bütünleşmiş insanın tersine bu insanın işi ile işi olmaz. işini bilmez. bilse bile severek yapmaz. ya ailesinin ısrarı ile ya da parası iyi oldugu icin o meslegi secmiştir. belki de üviversite puanı boşa gitmesin diye hayatı boşa gitmiştir. sonuçta mutsuz, işini böyle kabullenen ve yapmayarak insanları mutsuz eden bir tip peyda olur. çünkü onun için her sabah uyanmak, işe gitmek ölüm gibi gelir. ayakları geri geri gider. her şey ona angarya gelir. daha pazartesi günü hafta sonu tatili planları kurmaya başlar. düzeltmek için bir şey yapmak yerine devamlı eleştirir, şikayet eder.
yollarda gördüğümüz yorgun, asık suratlı, öfkeli ufacık bir streste bağırığ çağıran insan işte o'dur. kişi varlık sebebini gerçekleştiremediği için kendine güvenmeyen, işe yaramadığını düşünen, yaşam arzusunu kaybetmiş hem kendisine hem de çevresine zararlı bir insan olur.
bunun yerine insanlar işlerine ''yahu o kadar eğleniyorum, zevk aldığım şeyi yapıyorum, bir de üstüne para veriyorlar'' düşüncesi ile gitse, iş, iş olmaktan çıksa ve bütün dünya buna inansa, bir inansa hayat bayram olsa.
