ilkokul beşinci sınıfta sıra arkadaşımın, 12'lik faber castel sulu boyayı(sulanmış şeklini düşün onun) yüzüme yapıştrması ve bütün sınıfın bana gülmesi. tamam pembe olsun kırmızı olsun bu tip baskın renkler beni açıyor, bunu arkadaşım da hissetmiş olacak ki hiç çekinmeden sulu boya kutusunu yüzüme geçiriverdi. bu da yetmezmiş gibi, yaklaşık 10 sene sonraki ilkokul arkadaşlarıyla olan toplu buluşmamızda bu kötü anıyı bana hatırlattı.
"-ay ne hoş hatırlıyormusun, sulu boyayla yüzünü boyamıştım ben senin?
+hatırlamıyorum ahmet ya, çok geçti üstünden.*
-nasıl hatırlamazsın ya herkes gülmüştü sana, sen hatırlıyorsun değil mi gökhan?*
*hatırlıyorum abi ya, sürrealist bir çalışmaydı nasıl unutabilirim hehehehe. *
+................ *"
