ilk okul ikinci sınıf yıllarımda benim de başımdan unutmak istediğim bir anı geçti ama ne mümkün.
bir ders sonrası teneffüs zili çaldı ve ben bahçeye çıkmak istemedim. sıramda yastık yaptığım kollarımın üzerine başımı yasladım ve şekerliyorum. sınıfta benden başka 2-3 kişi vardı o sırada. teneffüsün bitiş zili çaldı ve öğrenciler kısa süre içinde sınıfı doldurdu. 2-3 sıra önümde oturan nagihan isimli kızın ** teneffüste defteri yere atılmış ve muhtelif sayfalarına basılarak yıpratılmıştı. öğretmen henüz ortalarda yok ve kız gördüğü manzara karşısında salya sümük ağlıyor. bende o sırada olayı idrak edemediğimden ötürü "acaba neden ağlıyor" diye düşünürken öğretmenimiz sınıfa girdi. kısa bir süre sonra nagihanı öyle ağlar vaziyette görünce sordu hayırdır gibisinden. bu da olayı anlattı tabi cevaben. ve öğretmen sordu:
Öğretmen: nagihan kim senin defterini yere atıp çiğnedi?
Nagihan: Mahmut yaptı öğretmenim.
Öğretmen: mahmut tahtaya gel. neden yaptın oğlum bunu.
Mahmut: hocam vallahi ben yapmadım. teneffüste sıramdan kalkmadım bile.
Diyalog şiddetli bir çift tokatla son bulmuştu ve ben o günden sonra ilkokul öğretmenimi hiç sevemedim. okuldam, dersten, hocalardan ve okumaya dair her nevi husustan beni soğuttu.
Not: isimler uydurma, olay tamamen gerçekten alıntıdır.
