hava çiseliyor...
kafanı aşağı eğsem de fayda etmiyor,
rüzgar yağmuru havada döndürüyor...
kısacası yağmur her yönden yağıyor...
yol uzun gibi gözükse de,
büyük şehirlerde yürüyerek semt değiştiren insanlar için kısa bir mesafe,
ama orada yaşadıkça o mesafe zamanla uzayacak biliyorum...
her yakınlaşma, aradaki mesafeleri uzatıyor, biliyorum...
geliyorum...
(vid:#26025)&feature=fvwrel
sonunda sokağa girdim,
kafamdan duman tütüyor,
sokağa girmemle yaşlı bir amcayla göz göze geldim,
adam beni görür görmez samimi bir şekilde selam verdi,
nezaketen selamını aldım,
bana doğru bir adım atınca ben hızla kaldırımdan karşıya geçtim.
adam kafasıyla beni izliyordu...
rahatsız oldum,
ama bir yandan da adam tanıdık geliyordu.
son bir bakış attım, adam elinde telefonla bir şey konuşuyordu...
evet evin önündeydim...
sanki hiç ayrılmadığım evin önünde...
ayaklarıma beton dökülmüş gibi...
ağırlaştı...
zaman yavaşladı...
olduğum yere çöktüm...
sigara yaktım...
gözlerim terasta...
cesaretim yok...
gözlerim terasta...
cesaretim yok...
"sana ihtiyacım var"
"sana ihtiyacım var"
sıkıntıdan kollarımı ve avucumu kaşımaya başlamışım,
kanamaya başlayınca anladım...
kaşınmak beyinde endorfin salgılanmasına neden oluyormuş,
endorfinde mutluluğa...
yağmur hızlandı...
dört saattir buradayım...
adım atmak şöyle dursun ayağa bile kalkamıyorum.
iliklerime kadar ıslandım,
yağmuru artık tenimde hissediyorum...
bu adam neden geldi tekrar, neden bana bakıyor?
allah allah...
acaba akrabası filan mı?
tanıdıkta geliyor hem suratı.
acaba?
"sana ihtiyacım var"
bekle
geleceğim...
"sana ihtiyacım var"
bekle
geleceğim...
sen şimdi telefonu kapat...
içini rahat tut...
şu sınavlar bir bitsin...
biliyorsun ikimiz içinde önemli...
benim için sabret...
-öyle "osun" o zaman. ama çabuk ol olur mu? annem çok
dıt dıt dıt
hat kesilir...
