gülüp geçtiğimiz sözler ne kadar da gerçek. Hepsi kanlı beton çivileriyle sabitlenmiş bir yere ama göremiyoruz yaşarken. Yola girdiğimizde, yolun götürdüğü yere gitmek kolay oluyor hep, tabelalara aldırmadan, çift kişilik bir koltukta öpüşüyor, sevişiyoruz, bittiğimizi bilmeden, çoğaldığımıza inanarak. Ellerimizden kayıyor eli, dudaklarımızdan düşüyor dudağı, tutup kaldırdığımızda unutuyoruz düştüğünü.
