keşke uyumama izin vermeseydin. keşke "gözlerim kapanıyor" dediğimde, "gözlerini kapa ve uyu" demek yerine "seninle sabahlara kadar konuşmak istiyorum" deseydin... keşke neden uyumadın diye sorduğumda "bizi düşündüm" yerine "bizi güzel düşündüm" diye sıfat koysanın düşündüm yükleminin önüne. keşke her şeyi bir "olmaz" kelimesiyle değil, sayfalarca yazarak, binlerce kelime kullanarak açıklasaydın. neden istemediğinin yerine neden böyle birden değiştiğini anlatsaydın. keşke duygularımı yargılamak yerine duygularını açsaydın bana. keşke zincirlerini kırıp bana her şeyini anlatsaydın. uzak durmasaydın. ben bir adım attıkça sen iki adım geri kaçmasaydın. keşke "seni seviyorum" cümlesinin sonuna "tabii arkadaş olarak" kalıbını kullanmasaydın. keşke beni düşünseydin; iyi ya da kötü. anlamaya çalışsaydın, yorumlasaydın. ama sen yargıladın. kızgınlıkla söylediğim bir cümlede hemen "istersen, silebilirsin" demeseydin. sinirle devam ettiğim cümlelere "keyfin bilir" demeseydin. sen beni terk ederken, ben sessiz olmam gereken ortamda avazım kadar bağırmak isterken sol elimde telefonu tutarken sağ elimi yumruk yapmış tırnaklarımı avucumun içine kanatıncaya kadar kanatıyordum. keşke beni söylediğini dolaylı yoldan söyleyip sabah inkar etmeseydin. keşke dürüstlüğüme bu kadar kızmasaydın. keşke duysaydın, görseydin beni... keşke kendini anlatsaydın. keşke bana zorsun derken ilk kendini tartsaydın... keşke beni kaale alsaydın, keşke omzumda yatmana izin verseydim. ama en önemlisi keşke uyumasaydım da seninle hayatımın en güzel gecesini yaşasaydım. ama ben yapmadım. yapamadığım için özür dilerim sebebim. özür dilerim... seni bırakamadığım için, bağımı kopartamadığım için, en çok uyuduğum için özür dilerim "sebebim..."
"benim de zaten hiç, gücüm yok
yüzüm yok, hiç umudum yok
ama bil ki farklı bir hayaldi,
işkenceydi bazen, bazen çok güzeldi
ama anlıyorum sesinden
kurtulmuşsun sen,
nokta konmuş, bitmiş
en güzel hikayem..."
