bir insanın ateist olup olmadığını anlaması için başına ciddi bir felaket gelmesi gerekir. işte tam da o zaman insan doğasının en normal ürünü olan "iki yüzlülük" ortaya çıkar.
kendisini bile çok ciddi şekilde inandırmışken, bir sınav öncesi gibi tırt bir olayda tanrıya bilmediği bir dilde dua etmeye başlıyorsa, ya da daha ciddi düşünecek olursak bir ölüm tehlikesiyle karşı karşıya kaldığında çabuk çabuk saydırıyorsa duaları; hayatı boyunca aldığı eğitimle ya da sahip olduğu düşünce sistemiyle hep aldatmış demektir kendi kendini.
o yüzdendir ki duyarsınız etraftan, bilmem hangi ünlü ateist ölmeden önce müslümanlığı seçti, (müslümanlığı seçerler bir de, ya biz sadece onları duyuyoruz ya da gerçekten müslüman olmak diğer dinlere göre zahmetsiz) ya da ufoları görünce (gece otoyoldaki kamyonun ışıkları onlar, hayatı gözünün önünden geçerken anlam veremiyor tabi ne ışığı olduğuna) imana geldi diye...
siz siz olun, çok takmayın kafanıza böyle şeyleri. tartışmalarında bile boşa kürek çeker durursunuz. hayatınızın bir yerinde kendiniz bile şaşırırsınız nasıl bir insan olduğunuza. iyi bir insan olun yeter.
