sonsuzluk olma duygusuna eşitliyorum yalnızlığımı ve yalnızlık kendini dıştalayan içkinliğinde dinginleştiriyor tüm varoluşumu ancak ben hala buradayım. tüm limitler sıfıra yaklaştığını hissettiriyor içimde. uzay zaman bükülmesi kalbimde anılara geçit açan ızdırap koridorlarına dönüşüyor, zihnimde; hayallerime dalıyorum, uyuyorum ama gözlerim açık, sesler, renkler, uzaklığın yankılanan mesafesi dalgalanıyor. kırılmış göz merceğimin paramparça aynasında ve her kırık parçada selamlıyorum donmuş eski simaları... tanrım bu zihinsel girdap, dönen duran galaktik enerji yoğunluğu bir inancın yorumunda sema gösterisini imgeliyor... oradayım ve o dansın içinde; mikro kozmostan makro kozmosa uzanıyorum. her boyut her ayrıntı tek bir frekansın faklı düzeylerde kendini dinlemesi gibi dinliyorum sessizliğimi. yaşıyorum yalnızlığımı...
