Çocukluğu Karadeniz'in hain coğrafyasında geçmemiş olanlar bunu bilmez. Mahalle maçı yapmak isteyen bebelerin önce maça uygun yer tespit çalışması için bir günlerini ayırdıklarını ve ertesi gün için "allah yağmur yağdırmazsa" deyip birbirlerinden söz aldıklarını çok iyi bilirim.
O engebesi bol arazide zorla bulabildiğin düzlükteki futbol sahasının taç çizgisi mutlaka bir yamaca denk gelir. Halısahalarda bile taç uygulaması yokken bizim oralarda taç mecburidir. Hırçın bebelerin top oynarken o yamaçlardan çok ofsayta düşmüşlüğü de vardır.
Çok yaralanmalar ve maç iptalleri bilirim ben. Bu iptallere en önemli sebep ise kaybolan toptur. Lanet topa sabri vuruşuyla ayağı denk gelen bebenin yaptığı bu acımasızlık sinir harbine yol açar. Yamaçtan aşağıya doğru ceylan gibi seke seke giden topun kulağınızdan uzaklaşan sesini hüzünle duyarsınız. ilk hamlede topa yetişemeyen öncü güçler on metrede çakılıverir. Sonra maçtaki en zayıf halkayı seçen elemanlar resmen masum çocuğu uçuruma atar. Ardından gurbete yollar gibi top peşine yollanan çocuğun geleceği gün sabırla beklenir.
Evet dostlar, işte Karadeniz'de büyüyen futbolcular böyle çetin şartlarda yetişir.
