yekten teslim olma sekanslarının en candan, en samimi, en birebir anları...
bizatihi bende bu şekilde zuhur ediyor, konuyu subjektiflik sığlığında örneklemeyeceğimden rotayı genele çevirmek isterim ki, yaratıcıya tam bi dönüş aslında. bi yanlış yapılmış olabilir, bunun ehemmiyetini farkedip kezlerce kez pişmanlıkla af dilemek, belki o günahın affına kadar gider.
tabii, bi ehl-i hidayet okur bu başlığı, af dilemenin mantığına gark olur. bi de ehl-i dalalet okur, onun için hiçbi şey demektir. o da gelip leş gibi yorumlarıyla saygısızca bizim samimi bulduğumuzu aşağılar. kişilerin hayat konumlarıyla, istedikleriyle, ulaşmak istedikleri yerle orantılı bi eylem aslında bu..
yapılan hatalar, pişmanlıklar, bazen asla olmayacak gibi olan bi olayı çılgınlarca istemek... kimseden çare gelmeyeceğini düşünen bünyenin, yaratıcıya yönelip istemesi, isterken teslim olması. ve yine de gelecek sonuçlar muhakemesinde tevekkülünü koruması...
yaratıcıya karşı havf ve reca dengesini korumanın gururu.
yapılan yanlışlardan sonra arınma isteği.
doğru yol için ısrarla isteme samimiyeti.
ve yine başa dönüyoruz; hayat frekanslarının bağdaştığı noktadaki samimiyet algısı...
