insan doğunca değil, büyüyünce yüzleşiyor kendisiyle. tutunduğu her şeyin kırıldığını, yok olduğunu görünce de; ister istemez kendisine tutunuyor...
zuhal olcay'ın sesiyle yaşattığı şarkının anlattığı gibi; "yaşamak zorunda olduğum beraberliğimsin..."
"yalnızlığım;
yaşamak zorunda olduğum beraberliğimsin...
yalnızlığım;
kanımsın, canımsın;
sen benim çaresizliğimsin...
yalnızlığım,
bugunum, yarınım; sen benim hüzünlerimsin...
yalnızlığım;
tek bilebildiğim,
sen benim vazgecilmezimsin..."
