şu şekilde başlayan süpersonik übermensch bir hikaye;
karanlığın beşiğinde beş kişilik aç bir grup koşuyordu kuzey yönünden. nöbetçilerin açtığı ateşten hiç biri yara almamıştı. kurşunlar bu beşinin arasından aktı gitti. böylece geçildi ilk anons ancak daha güçlü bir uyarıya ihtiyaç vardı. bu seferkiler pek yaman geliyordu. binaların arasına zillerle kurulmuş olan acil uyarı sisteminin çalıştırılmasıyla bütün istiklal çınlıyordu artık. ziller sadece kalabalık ihlaller olduğunda çalardı.
imam adnan sokağın alt tarafından insanüstü koşan beş azman geliyordu. şanssızdılar çünkü burası bir tuzak bölgesiydi. ilk çapraz ateşle eski cümbüşlü günleri andırırcasına parladı sokak kısa bir an için, tabi hastalıklılar için böyle söylenemezdi. tellere yakalanmış hayvanlar gibi kesiliverdi iki tanesi, kurşunların parlattığı aydınlık sönerken. kalan üçü koşmaya devam etti istiklal yönünde. can havliyle hızları arttı ama şansları değil, ikinci sıradaki çapraz ateş başlamıştı. kafa, diz ya da göğüs fark etmiyordu, her yerden vuruldular, kesilip düştüler, biri hariç.
nöbetçiler de tuzak kuranlar da yüksek yerlerden ateş ettiler. nöbetçiler iki katlı bir binanın çatı katındayken çapraz ateşçiler daha yüksek binaların ikinci katlarındaydılar. bu şekilde dört yaratığı tereyağından kıl çeker gibi haklamışlardı. sonuncusu belirgin bir şekilde daha iri ve adaleliydi, kafası daha büyüktü, gözleri ise daha kızıl parlıyordu. saçları daha uzun ve dağınıktı. yüzünden ve çığlıklarından yaralı olduğunu anlardınız, diğerleriyle ortak yönü ise zaman zaman ayak niyetine kullandığı iki eliydi.
