soytarının birinin sabah akşam dünyanın sonu geldi diye bağırması gibi yırtınmak, fikirlerin sonunu getirmez.
bu bakımdan zaman zaman sesi kısılmaya çalışsa da, bu, hiçbir zaman gelmeyecek bir sondur.
kemalizm bir rasyonalist bir fikirdir ve eleştirel-mantıkçı fikirler ölmez. ölen şeyler dogmatik inanışlardır; mantık süzgecinden geçirilen her dogmatik düşünce dağılıp gitmeye, tarihin karanlık sayfalarına gömülmeye mahkumdur. kısacası, sorgulamadan kabullenilenmesi dikte edilen şeyler, örneğin inanç sistemleri gibi, mantık süzgecinden geçirildiğinde yıkılma riskine sahipken, sürekli eleştirilebilen fikirler, döngü içinde eksiklerini gidererek yenilenirler.
aslında bunu benim yazmam gereksiz; en özet şekilde aşağıda anlatılmış-cennetle ödüllendirme ya da cehennemle korkutma masalları olmadan, bu dünyanın gerçekleriyle-çünkü maneviyatın, bu dünyanın gerçekleriyle şekillendiğini bilmektedir fikrin sahibi;
"ben, manevi miras olarak hiçbir ayet, hiçbir dogma, hiçbir kalıplaşmış kural bırakmıyorum. benim manevi mirasım bilim ve akıldır... zaman süratle ilerliyor, milletlerin, toplumların, kişilerin mutluluk ve mutsuzluk anlayışları bile değişiyor. böyle bir dünyada, asla değişmeyecek hükümler getirdiğini iddia etmek, aklın ve bilimin gelişimini inkâr etmek olur... benim türk milleti için yapmak istediklerim ve başarmaya çalıştıklarım ortadadır. benden sonra beni benimsemek isteyenler, bu temel eksen üzerinde akıl ve bilimin rehberliğini kabul ederlerse, manevi mirasçılarım olurlar."
