beni duygu deryalarında sürükleyen film olmuştur efendim.
izledim adriana'nın yokluğu zaten apayrı bi olay, dayanılır gibi değil. izlerken duygulandım, duygulandım ama bittiğinde daha çok duygulandım. duygulandım çünkü artık çocukluğuma ait hiç bir şey kalmadığını farkettim. michael jackson yok, michael jordan yok, madonna bitti, ronaldo yok, zidane yok, batigol yok(futboldan gidersek bu entry'nin sonu gelmez), eski dolmuşlar yok, metallica yok, sokaklarda oynayan çocuklar yok, yok yok yok. ben ağlamıyım da kimler ağlasın? yaşlanıyoruz anasını satıyım!
