sanırım 1992 yılı. hergün onlarca şehit verildiği yıllar. ama bir tanesi aklımdan çıkmıyor. adı muhsin çocuğun, soyadını hatırlamıyorum bile. sadece üç numaraya vurulmuş saçları ile çekilmiş bir fotoğrafını annesi kucaklamış, tıpkı evladını kucaklar gibi. sessizce ağlıyor, yıkmıyor ortalığı. o fotoğraf da sanki canlıymış gibi annesine bakıyor, bir tek bunu biliyor, bir tek bunu hatırlıyorum. muhsin, tam 19 yıl olmuş öleli. ve ben senin sayende yazıyorum bu yazıları.
o gün sen benim için feda ettin canını. 20 yaşından, en güzel çağından vaz geçtin ben bu sabah burada yatağıma uzanayım ve bir kaç kelime yazayım seni unutan insanlara diye. evet senin öldüğün yıllarda ne bilgisayar ne de internet vardı. internetin nasıl birşey olduğunu bilmem ki nasıl anlatsam sana. anlatsam da inanmazsın zaten. çünkü sen askere giderken baban sana yeni saat alamadığı için kendi saatini takmıştı senin koluna. işte o kadar değişti türkiye. insanlar, arabalar, binalar... ama bunlar hep senin sayende oldu muhsin.
unutup geçip gittiğimi sanma. ben hep dua ederim sana, her yediğim lokmada, her yudumda içtiğim çayın ve her ufka bakışımda seni anarım. sen gençliğinden geçtin muhsin bizim için. biz seni nasıl unuturuz, o kadar vicdansız değiliz muhsin, olamayız da...
şuan türkiye çok güzel desem de aklın kalmasın buralarda. çünkü içinde olduğun yer cennet. ve dün sana komşu olsun diye iki kardeşimizi daha yolladık yanına. onlar sana anlatırlar, mas mavi gök yüzünü, boğazı, denizi ormanları, cıvıl cıvıl gezen insanları... bunlar hep senin sayende muhsin, biz hiç unutmadık seni.
