sosyalistler teorik konumu gereği enternasyonalisttir.
teori bir bakıma problematiktir.
ulus meselesi bam telidir teorinin.
lenin, ulusların kaderini tayin hakkı üzerine yazarken, ezen bir ulus özgür olamaz demiştir.
lenin, komünistlerin iktidarı almak için mücadele edilen ülkede, bambaşka bir halkın ayrılma veya birlikte olma sorunsalında, egemen ulusun ve o egemen ulus komünistlerinin değil, bambaşka halkın karar vermesine saygı gösterilmesini önermiştir.
bu konuda ayrılık doğmuştur, parçanın bütüne tabi olmasını isteyen kimi komünistler, komünist partileri seslerini yükseltmişlerdir. bunlara literatürde ulusalcı sosyalistler denilmiştir.
lenin 1.muazzam savaşta, saldırgan ülke komünistlerine vatanı savunmayı değil, iç savaşı yükseltmeyi sağlık vermiştir.
rusyada bolşeviklerin iktidara gelmesi ve hele lenin'in son günlerinde işler sarpa sarmıştır. kızıl ordu birçok ülkeyi işgal etmiştir.
3.enternasyonal, komüntern, komünform günlerinde, hadise merkeze bağlılık ve onun çıkarları temelinde şekillenerek yaşanan çöküşe ulaşılmıştır.
türkiye komünist hareketini temsil eden en eski siyaset, mustafa suphinin kurduğu komünist partisidir t.k.p'dir. (te ka pe demek veya te ke pe demek size kalmıştır. biz üyeler olarak te ka pe telafuzunu tercih ediyorduk.)
diyebilirim ki, 1973'lere kadar, ara sıra cılız itirazlar yükselse de, tkp gizli açık kemalist jargonun etkisinde kalmıştır.
sonraları jargonun etkisinden sıyrılırken, özellikle ulus meselesinde yekpare olunamamıştır. bugünlerde ki kafa karışıklığının temel sebebi bu tesanüt yokluğunda yatmaktadır. bunu doğal karşılamak, şiddeti seçmemek gerekir.
akıl dağıtmaya gelirsek, dağıtmayan yok ki. o, ona; bu, buna.
bütün mesele, söylemin ulusalcılığa kaymasında yatıyor. bu şu anda kristalize olmuş iki kanat için de söz konusudur.
