dostluk kıymetli bir olgudur. kolay kolay kurulmaz.
ortalama bir takım düşünün. birbirinin ayağını kaydırıp forma kapmaya çalışan futbolcudan, birbirine karşı kin besleyen malzemecisine kadar her türlü teksasvari içsesi barındırır.
fakat yine bir takım düşünün ki, inanç var. istek var. korkusuzca, cesurca savaşma isteği var. sımsıkı kenetlenmiş 18 aslan var. dostluk, kardeşlik var. onun açığı, onundur değil, takımındır mantığı var. top benden çıksın da ne olursa olsun mantığından söz etmek mümkün değil, bilakis top bana gelsin ben de faydalı olayım anlayışı mevcut. teknik direktör fatih terimi düşünün, en verimli zamanları. böyle inanmış bir takıma, gerekli motivasyonu sonuna kadar sağlayabilecek bir yapısı zaten fıtratının gereği. ve hepsini birleştirirseniz, savaş bombasını andıran bir takım oluşuyor. yetenekle istek, açlıkla inanç bir olunca da başarı kaçınılmaz oluyor.
taktik tam takımın yapısına uygun. herkes önce kendine, sonra takım arkadaşına inanıyor. benim yaptığım hatadan ne olacak amına koyim demiyor. ben de katkı sağlarsam analarını sikeriz diyor. işte bu ruh öyle bir ruhtu. o ruh bir daha gelir mi bilemeyiz, ancak şahsen benim en keyif aldığım, futbolun futbol olduğunu hissettiğim, izlerken kendimi tutamadığım takım, 2000 yılı uefa şampiyonu galatasaray'dı.
not: fenerbahçeliyim. evet. ama ondan önce iyi bir türküm. ülkemin takımı başarırsa gururlanırım. ülkemin takımı savaşırsa desteklerim. *
