hayatımda başıma gelen en kötü şey. küçükken sulu göz denilen birisi olarak uzun zamandır ağlayamamak çok tuhaf.
abartısız iki senedir ağlayamıyorum. geçen sene dedem öldü, kendimi ne kadar kassam da ağlayamadım. sevdiğim adam gözlerimin içine baka baka başkasına aşık olduğunu söyledi ağlayamadım, hatta o kadar sıktım ki kendimi ağlamak için mosmor oldum. gene de ağlayamadım. ailemden ilk defa ayrıldım ağlayamadım. yakın dostlarımdan birinin kanser olduğunu öğrendim, gözüm doldu ama yaş akmadı. artık ne filmler ne de şarkılar etki ediyor. şu an en çok istediğim şey hıçkıra hıçkıra ağlamak. insan ağlamayı ister mi hiç ama isteyebiliyormuş demekki...
