uzun süreli yalnız kalmış olmanın verdiği garip hüznü taşır insan ve ondan kurtulmak için gün sayar,takvim yaprakları döküldükçe umutları da onu terk etmiş ve dört duvara hapsolmuştur,hüzün saplantısı ve bir an önce bir sevdiği insanı bulma kaygısıyla yaşayıp gitmektedir ,belki bir dost bulma telaşına düşmüştür ya da derdini anlatacak birini ama bu arayışların sonunda yine dönüp dolaşıp kendi sorunlarıyla baş başa kalmıştır,insan hiç yalnızlıktan kurtuldu mu boşluğa düşer mi ya da ne yapacağını bilmeden öylece yaşar mı ,insanlarla bile konuşmayı unutur mu ,topluluk içinde sesini dahi ayarlayamadan derdini anlatamaz mı evet yalnızlıktan kurtuldu mu insan bir daha ona dönmemeyi ister mi,tekrar kendi sesini dinlemeyi ve tekrar yalnızca kendisi için yaşamayı ister mi ,ya da gittikçe bencilleşir ve insanlardan nefret eder mi,yoksa yine dört duvar arasına tekrar saklandığı yere geri dönmek ister mi?
