insanların en büyük hatasıdır, dinle karıştırırlar o'nu hep.
korkmayın ondan, hiç korkmadım ben. sevdim, sadece sevdim. insanı o'ndan daha fazla kimse sevemez, durum böyleyken insan nasıl olur da onu en çok seven yaradanından korkar? korkum sadece sevgisini kaybetmekten oldu. iyi bi insan oldum bu yüzden. oruç tutmuyorum, namaz kılmıyorum vs. ama ben o'nun benim yanımda olduğunu hissedebiliyorum. ara ara yatmadan önce oturup sohbet ediyorum çocukluğumdan beri. gözümü öylesine bi yere dikip konuşuyorum o'nunla, cevaplar kalbime işliyo.
var o abi, var işte! görmeyi bilecek göz lazım görmek için.
bazen güzel bi şey olur ya durduk yere, hiç beklemediğin bi şey. yukarı bakıp göz kırparım, bi de öpücük atıp "teşekkürler" derim. çevremde inançlı ya da inançsız herkes "manyak mısın çarpılcaksın lan" der durur ama hiç çarpılmadım hacı. hatta şu hayatta mutlu olmam için ne gerekiyosa oldu, mutsuzluklarım benim kıymetbilmezliğimden.
ve ben bugün, yine mutsuz olduğum günde bu yazıyı yazıyorum. yazdıkça içim rahatlıyo. evet belki birine "git" dedim bugün ama bana sürekli "gel" diyen biri var.
