hayatımda dinlediğim en iyi grup daha iyisi gelecek mi inanın bilmiyorum ama ötesine şu anda ulaşan yok. bu başka bi konu lakin yaklaşık son 10 aydır grubun yavaş yavaş nasıl gerilediği gözler önünde. en önce mike portnoy'un gruptan ayrılışı.. adam bu grubun en canlı kanlı ve en sempatik adamıydı. belkide dream theater'ı marka yapanların başında geldi. bişeyler oldu ama yollar ayrıldı. şahsım adına gruptan bi nebze soğumama sebep oldu. daha sonra baterist seçmeleri gibi saçmalık yarattılar tamamen balon bi video olan spirit carries on'u sundular. sözde mike mangini bu şekilde seçilmişmiş. ulan zaten mangini diğerlerinin çok ötesinde bi baterist bir diğeri adamların kankası neredeyse. neyin seçmesi neyin videosu. e bu da dream theater'dan uzaklaştıran bir diğer sebep oldu. tamamen reklam kokan hareketti. yetmedi aynı videoda jordan ruddes'in egosunun had safhada olduğunu görüp tekrardan kahroldum bi moralim bozuldu ki anlatamam. bütün bunlar bitti sıra geldi albüme. henüz hepsine ulaşamasakta lost not forgottenon the backs of angels ve far from heaven kesinlikle beklentimin çok aşağısında. en kötü black clouds & silver linings gibi bi albüm beklerdim dinlediklerimiz bunun habercisi değil maalesef. ayrıca mike portnoy'un eksikliğinin bateri yönünden değilde back vokal olarak çıkacağını söylemiştim şu ana kadar oda var gözüküyo..
bi an önce gerçek kalitesiyle bekliyoruz kendilerini bu yürek bu albümü sevmedi.
