bu insanlar hayatımın en kötü dönemlerinden birinde* beni yapayalnız bırakmıştır.
seversin. çok seversin. daha da çok seversin. gider konuşursun, reddeder. hayat birden gri görünmeye başlar. arkadaşlarınla konuşmak istersin, dertler paylaşıldıkça azalır felsefesine inanırsın.
arkadaşlarıma koştum hemen. anlatmaya başladım her şeyi tek tek. ama o nasıl bir ağlamaktı öyle. ilk defa beni ağlarken görmüşlerdi, gerçekten de çok zor ağlayan biriyim, şu son olaylardan sonra da ömür boyu ağlamayabilirim belki, kotamı doldurdum sanırım.
arkadaşlar "üzülme hemen yıkılıyosun ama olmaz ki böyle. kendine gel, kimse kalmadı mı bi o mu var dünyada?" falan der normalde, bunlar karşımda of pof modunda. sonra ne deseler beğenirsiniz?
"off, seni mi dinleyecez ya?"
zaten reddedilmişsin, bir de arkadaşların senin zırvalarını dinlemek istemiyor. oldu ya.
