ara sıra duymak belki kabul edilebilir ama karşınızda bu tabirleri konuştuğunuz her konunun sonunda nokta yerine kullanan biri varsa çekilmezdir. (allah'ın izniye inşallah, hayırlısı neyse artık o olsun)
sanki bize şöyle sesleniyor gibidirler:
gelecek hakkında plan yapmamız, başımıza gelenleri sorgulamamız, hayatımız üzerine fazlaca fikir yürütmemiz gereksiz ve yersizdir.her şeyi tadında bırakmak çok daha ötesine geçmemek gerekir.biz insanlar tanrı'nın bize biçtiği rolü en iyi biçimde sahnelemek zorunda olan oyuncularız.başımıza gelenler için isyan etmemiz anlamsızdır türünden düşüncelere hizmet eder.
genellikle bu tabirleri çok kullanan insanlar kendi düşüncelerini önceki paragrafta yazdığım biçimde bile ifade etmekten acizdirler. esasen böyle bir düşünce sistemleri de yoktur.onlar için inşallah allahın izniyle gibi ifadeler sürekli tekrarlanan bir ritüel halini almıştır.bir nevi bunlar büyülü sözlerdir.bunları söylediklerinde kendilerinin kötülüklerden korunacağına inanırlar.tam da bu yüzden iddialı konuşmaktan korkarlar.büyük lokma ye büyük söz konuşma en sevdiği laflardandır.bir insnaın büyük konuşup sonra yanılması neden bu kadar hayatın en önemli meselelerinden biri olsun?
bu insanlar, büyük konuşmayı, iddialı olmayı tanrı'ya meydan okumak olarak algılarlar.cümlenin içinde tanrı'nın ismi geçmeyen yargılar ifadeler de "tanrı'ya ihtiyacım yok" "ben kendim yapabilirim" gibi bir çağrışım yapmaktadır.bu insanların inançlarına göre kişi cümlesinde tanrıdan bahsetmezse tanrı onun yaptığı planı bozar ve onu cezalandırır.
dinin bir salt bir inanç sistemi olmaktan çıkıp obsesifleşmesi halidir bu.bildiğiniz gibi bütün obsesifler karşındaki insanı yorar.nedeni ne olursa olsun.
