fenerbahçe nin üst üste 3. şampiyonluğuna ramak kalmış ve ligin son 2 haftasına girilirken aynı puan da olmamıza rağman averajla fenerbahçe nin lider girdiği beşiktaş - galatasaray maçı vardır. fenerbahçe zaten evinde erciyes le oynuyordu. bu maçı mutlaka kazanıp ligi son haftaya taşıyıp küme düşmeme mücadelesi veren denizlispor dan bir mucize beklememiz lazımdı fenerbahçe ye karşı.
o maçta ki kadar beşiktaş taraftarlarını galatasaraya a bu kadar düşman daha hiç görmemiştim. "zalad gelsin sizi kurtarsın", " adnan polat kurtarsana p...." gibi tezahuratlar almış başını gidiyordu. tabi bunları sonradan öğreniyorum.maçı izlememiştim. o kadar çok umudumu kesmiştim ki.halı saha maçımız vardı.maça girmeden bir penaltı kaçırıyorduk. halı saha maçı başlıyor ve bsşiktaş da öne geçince iyice unutuyorum maçı. sonrasında beraberlik golü geliyor. bizim maç oynanırken herhalde maç da artık bitti diye düşünürken yukardan bir adam bir çığlıklar atmaya başlıyor o ara anlıyorum gol attığımızı maçtan çıkıp oraya koşuyorum. evet gol atmışız. ama ben gene sevinmiyorum. ancak sevinen insanları gördüğümde hatta nerdeyse sevinçten ağlayacak insanları gördüğümde, bende biraz inanmaya başlıyorum şampiyonluğa. sonra eve gittiğimde hakan şükür ün "maçın sonlarında dua ettim. allahım ne olur şampiyon olmayacaksak şu maçı almayalım diye" dediğinide görünce bu işte birşeyler olduğunu anlıyorum. o 1 hafta içimde şiddetli stres ve karın ağrılarıyla geçiyor. hiç maçla ilgili yorum yapmıyorum.
ve maç günü gelip çatıyor. sabah kalkıyorum aman allahım her yerde bayraklar asılmış kutlama hazırlıkları var.üzerime ultraslan tişörtünü giyip bir bakkala kadar gidiyorum. üzerime sert bakışlar alıyorum. hani " ulan ne haddinize şampiyon olacağınızımı düşünüyorsunuz" der gibi bakışlar. maçı anneannemlerde izlemeye karar veriyorum. sonuçta denizlispor dan ümitli olsakta fb nin kazanacağı büyük ihtimaldi. ve bir kez daha inanıyordum ki çünkü, 2 tane bizden küçük kuzenim meşale almış. hiç demedim, olum neye güvenerek aldınız bu meşaleleri diye. sadece o an içimden dua ettim, dedim allahım sen görüyosun ve sen her şeyi biliyosun bu şampiyonluk hakkımızsa ver bunu bize diye.maç başlıyor ancak heycandan denizli maçına bakamıyoruz bile.sürekli sert sert atan kalbim ve buz gibi terliyen ellerim. sadece kale nin dibinden topu stadın dışına yollayan denizlinin kaçırdığı bir pozisyonu görüyoruz.dakikalar geçiyor gs maçındayken bir anda tribünlerden "gooll" sesleri yükseliyor. elim titrediğindne denizli maçını açana kadar dayım " ver şu kumandayı " diyerek maçı açıyor. rüştünün yerdek halini görüyorum. kendimi pencereye atıp bağırmaya başlıyorum. 1-2 küfür duyuyorum ama umrumda değil. sonra hemen evden çıkıyoruz.meydana biraz uzaktı anneannemlerin evi. dedik taksiye atlayalım.taksiye bindiğimizde acı gerçeği öğreniyoruz.16 dakika uzatma. ve üstüne birde fb nin golü. taksiyi durdurup taksiden iniyoruz. bizim mahalledeki bakkal a gidiyoruz. kuzenler maçı dinliyorlar içerde ama ben dışardayım.sonra sokaktan geçen ts li arkadaşları görüyorum onlarda maçı dinliyor. orda 1-2 dakika dinliyorum ve son düdük. o an ve yaklaşık 10 dakika hiç bir şey hatırlamıyorum. sadece bağırdığımı meydana giderken hüzünlü bir şekilde geri dönen onlarca fb linin içinde bağıra bağıra küfür ettiğimi hatırlıyorum. o neyin patlamasıydı? geçen sezon hibe edilen 100. yıldaki şampiyonluğumuz ve bu snee içinde ardı ardına olan hakem hataları. ellerle kollarlar atılan goller haksız penaltılar, bizim çizgiden elle çevrilip o sezon verilmeyen 2 golümüz. bütün bunlar beni bir sene boyunca sıkmıştı ve böyle bir patlama olacaktı.
o sezon olduğumuz gibi bir daha şampiyon olamayız herhalde.öyle bir heyecanada dayanabilirmiyim bir daha onuda bilmiyorum. bu arada ufak bir not; bursasporun şampiyon olduğu fenerbahçe - trabzonspor maçınıda anneannemlerde izlemiştim.
