bir kez daha, ayaklarınızın yere basmadığı bir dünya arzuluyorsunuz. sadece bir kez daha. ondan sonra her şey bitecek. bütün acılar, sıkıntılar... en büyük dertler bile ayağa batan bir diken kadar acı vermeyecek artık. kapı hemen önünüzde duruyor. o kapıyı açacaksınız ve ilk adımla beraber vurucu ve hiç unutulmayacak bir finalle bu acılara bir son vereceksiniz.
çarelerinizin tükendiğini biliyorsunuz ama elde edeceğiniz güzellik sizi çekiyor, çekiyor, çekiyor... gözlerinizde sizi çok seven, hiç kalbinizi kırmamış, anneniz beliriyor. onu düşünüyorsunuz. sevgiyle doluyor yüreğiniz. ağlarsa anam ağlar diyerek doğruluyorsunuz oturduğunuz yerden. sizi sonsuz huzura erdirecek kişidir anneniz. tek yapması gereken ihtiyacınız olan anahtarı size vermektir. sonrası hep kendiliğinden olup bitecek şeylerdir. bu kadar az emeğe, bu kadar büyük bir mükafat... kulağa hoş geliyor. bu olmak zorunda ve siz bunu istiyorsunuz. oysa anneniz size anahtarı vermiyor. sonsuzluğu almanıza engel oluyor. iki adım önünüzdeki cenneti size yasaklamak istiyor. yüreğinizdeki sevgi büyük bir nefrete dönüşüyor. damarlarınız gıdıklanıyor. binlerce karınca beyninizi ısırmaya geliyor damarlarınızdan geçerek. on saniye sonra cennete girebilirsiniz ama giremiyorsunuz. buna anneniz engel oluyor. sabır kavramı ortadan kalkıyor ve istemsiz tokatlarınız, tekmeleriniz iniyor annenizin bedenine. burnu kanıyor, gözü morarıyor, kolu kırılıyor. hak ettiğini düşünüyorsunuz... hangi anne oğlunun acılarından kurtulmasını istemez ki diyorsunuz.
zorla aldığınız anahtarla açıyorsunuz kapıyı ve yalancı sonsuzluğa aldandığınızı çok sonra anlayacağınızdan habersiz bırakıyorsunuz kendinizi boşluğa, hiç düşmeyecekmişsiniz gibi, o kadar rahat ve o kadar huzur dolu.
