insanın hayatta her zaman tutunacak bir şey ihtiyacı içinde olduğunu düşünürsek; o tutunduğu şey ortadan kalkınca yaşadığı şeyin en anlamlı karşılığı boşluk duygusu dur. ve aslında daha o tutunduğunuz şey gitmeden önce ki; çoğu zaman bu bir alışkanlık ya da bir insandır; hissedersiniz gelecek acıyı ve boşluğun çapını. ama en acı veren , boşluğa başka bir boşluktan düşüyor olmanızdır. hayatın tamamı sizin için bir boşluk olmuştur ve tutunacak bir çalı kökünüz bile yoktur. o zaman size geriye yapacak tek şey kalır. o boşluğu siyaha boyayıp, ruhunuzdaki pencerelere tahta çakıp, güvercinlerinizin kanıyla bir veda mektubu yazıp, neşterlerle dostluk kurmak.
