Yoklugunda dipsiz, karanlik bir cukur actim icimde. Sanki her uyandigimda o cukur daha da derinlesti ve ben uyanmak, gunesi gormek istemedim. o kadar cok uyumusum, o kadar cok karanlikta kalmisim ki, geldigini goremedi gozlerim. Degistigimi, artik eskisi gibi olmadigimi soyledin. Sebebini sordun ama ben sadece sustum. Sadece sustum cunku unutmustum konusmayi. Anlatmaya calistigim seyleri duymak istercesine bekledin biraz. Sonra gittin... Ben yine kaldim kendimle karmakarisiklarda.
