bu akşam 20 yıl sonra, ölen kardeşime ağladım. annemle babam bir katilmiş ona ağladım. "bu devirde babanıza bile güvenmeyin." sözünü anladım.
üstelik kardeşimi sakat olduğu felan için de aldırmamışlar. işleri güçleri varmış. bakamazlarmış bunca işin gücün arasından ondan aldırmışlar. sizin ne haddinize!! nasıl kıydın anne ona!? onun yaşama hakkını nasıl elinden aldın?! baba buna nasıl izin verdin?! onun yerinde ben de olabilirdim. aynı şeyi benim için de yapmayı düşünüyor olabilirlerdi.
hayatta başına gelen her musibette belki de bu günahın bedeli vardı ha anne ne dersin? sen kendine katil diyememişsin belli. ama sen tam bir katilsin anne!!
ben sana bu kadar güvenmişken, sana karşı bu kadar açık olmuşken senin bana aslında hiç güvenmemiş olman, bunun yanında daha nice şeyi benden saklamış olmana üzülüyorum anne. buna ağlıyorum. bana göre bir gerçeği yarım söylemek ya da saklamak da yalandır. ben sadece bursada değil. hayatımın her anında yalnızmışım. sağol be anne.
ben artık hesapsız kitapsız güvenmek istiyorum. güvenmeyi özledim ben. bu insan beni kandırır mı? benden bir şey saklıyor mudur diye düşünmek istemiyorum. hiçbir şey düşünmeden güvenmek. mümkün mü?
