herkesi sevmekten vazgeçmeyi söylemiyorum, tek kişi. zamanında güzel duygular paylaşılmış, mutlu olunmuş birisi. öyle şeyler oluyor ki değişiyor sanki karşındaki ya da o güne kadar görmediğin yüzünü görmeye başlıyorsun. duyuyorsun, görüyorsun, yaşıyorsun, şaşırıyorsun. ilk önce o kadar da önemli olmuyor ama zamanla değmediğini görüyorsun. bir insanın kendini hiçe sayıp mutsuz olma pahasına sevgisini ısrarla sürdürmesi, karşısındakini hiçleştirmekten daha mı kolay?
"ben mutlu olmak istemiyorum, seni istiyorum" diyorsanız, kendi seçiminiz tabii.
