hem aşık olan hem de aşık olunanı, kara sevda tonunda konuşturan attila ilhan şiiri.
hey aşık adam sana sesleniyorum gecenin ortasında, kara sevdanın bağrında ne işin var?
o sevdiğin kadın parlıyor yıldızlar arasında ama sakın dokunma yanar tutuşursun bu vuslatsız aşktan.
tüm dünyan tersine döner, kendini kaybeder, kaybolursun.
o kadın uzay tozları içinde bir rüya gemisinin kaptanı hayallerine dokunup geçer, hisleri , sevgisi , kendisi gerçek mi yalan mı anlayamazsın. belirsizlik içinde kıvranan yüreğin ihtimaller hançeriyle dağlanır, ağlamak istersin, aşkını haykırmak istersin yapamazsın.
üzülme be şair adam sevmek insanın yüreği kadar, onun , rüya gemisinin kaptanının, kara sevdalının yüreği küçükse büyüğünü, senin aşkını kaldıramaz. yalnızlığı dene bakalım, içinde yankılanan sızıları, keşkeleri, tüm hayal kırıklıklarını, yanlış adreslerde yankılanmış sevi şiirlerini dinle, tüm iç hesaplaşmalarını yap bu derinlikte. biliyorum anlaması zor iyi mi kötü mü.
ama unutma insan insanı kendisi tamamlar. o vuslatsız aşkın edilgen düşü kadın, senin bir parçana derinden dokundu, dışardan günlük güneşlik olan o düş geminin kaptanı, içinden bambaşka seslendi sana. sana eksikliğini gösterdi ancak bunu tamamlamak senin işin. dokunduğu yerden kanattığı, eksik parçanı ruhunun tüm fazlalıklarına sirayet ettirmelisin ki her fazlalıkta o eksik parça tamamlanarak yürek atışı olsun tüm karanlık, gizli ruh dehlizlerinin. yoksa sabaha sağ çıkamazsın...
