konuştun durmadan;
anlattın, anlattın ve yine anlattın.
bilmiyorum doğru muydun
gerçek olduğuna inanmaya çalıştım
son deme kadar
kandırdım kendimi
yalandın oysa...
sonra sustun
ve işte gerçek buydu,
sen sustuğunda gerçekler dökülürdü gözlerinden...
seni izlemek karanlığı izlemekti
umut mu ya işte
bile bile yılmadan bir ışık beklemekti.
yılmadan beni sevmeni bekledim.
ve bak yıldım sonunda...
