sabır ve olgunluk ile tedavi edilebilen hastalık. tamamen toplumda yalnız bırakılma korkusu ile yaşadıkları için onlara güvenilir bir dost gibi yaklaşmak gerekir. dostluktan öte sevgili olursanız işiniz oldukça zordur. şayet bu kişiyi sevmiyorsanız hemen ayrılın. yoksa sizin ve sevgilinizin psikolojisi biraz daha bozulacaktır.
yıllar önce belki ama hiç unutmadığım bir ilişkiye sebep olmuştu bu ruhsal bunalım. önce arkadaş olmuş ve dünyanın en mutlu günlerini tattırmıştık birbirimize. herkesi herşeyi bırakmıştık. adeta kabuk değiştiriyorduk birbirimiz için. ve olay duygusal bir boyuta geçiş yapınca onu daha iyi tanımaya başladım.
bensiz yapamıyordu adeta. her an benimle birlikte olmak istiyordu. daha bana bağlanmadan kaybetme korkusunu yaşadığını hissediyordum. güzel bir kızdı. ama yine de toplumda onu mutlu edecek hiçbişeyle karşılaşmamış gibiydi. belkide tek sebep buydu onu bunalımın içine sokan, kimseye güvenememe.
akşam evine bırakıyordum. uzun uzun öpüyordu beni gitmeden. hiç soğumasın istiyordu vücudunun sıcaklığı üzerimde. eve gidiyordum ki daha içeri girer girmez telefonum çalıyor, salya sümük ağlayarak bana kötü sözler söylüyor, konuşmama bile fırsat vermeden yüzüme kapatıyordu telefonu.
aradan sadece üç yada beş dakika geçmeden yeniden çalıyordu telefonum. inanılmaz mutlu ve heyecanlı bir ses tonuyla bana sesleniyordu.
-naber?
birkaç ay sürdü birlikteliğimiz. bir seneyi bile bulamadık. ama çok şey kattım ona, bin bir sabırla. ayrıldıktan sonra rezil bir adamla birlikte olduğunu duydum. karşılaştığımızda bile söyleyemedim bunu ona. oysa o yine güvenilmeyecek birini seçmişti. şuan nerede ne yapar bilmem ama o hep yardıma muhtaç bir prenses olarak kaldı aklımda..
