öfke çok samimi bi duygu.. geçen gün gene sinir krizi geçirirken farkettim.. şimdi önce yavaş yavaş sinirleniyo insan.. o sırada kafasında kendini sakinleştirme çabalarına başlıyo.. lan diyo değmez bırak.. diğer taraf da iyice hırslanıyo , ama bi amına koyucam artık heeaa diye takılıyo.. artık ilki galip gelirse insan , tey allam ya diyip oturuyo fakat şayet 2. taraf galip gelirse var ya allah..
dakikada alıp verilen nefes sayısı artıyo ,
nabız desen keza öle ,
boyun damaları şişiyo ,
el yumruk moduna geçiyo ,
ayaklar yavaştan tepinmeye hazır ,
el bazen yumruk modundan avuç içi öfkenilen adamı gösterilecek biçimde açılıyo "bak sana koyucam şimdi" demek bu
insan bi terliyo bi daralıyo cam pencere açası , alıp başını koşası geliyo..
o sırada bişi oluyo.. insanın senelerdir sakladığı özene bezene gizlediği ne varsa birbir ağızdan dökülüyo..
2 insan şöyle okkalı bi bağrışsınlar bi içlerini döksünler var ya o ilişkide reset yemiş gibi olurlar..
işte buna öfkenin samimiyeti diyoruz..
sıfır oto kontrol..
zaten romantik komedilerde , hatun kişi sinirlenir "seni sevioruuuuuuum şapşal şey böhühühü bi türlü anlayamadın " diyerekten adamın pektoral kaslarına küçük yumruklarla vurmak suretiyle adamın dudaklarına yapışır..
şimdi benim sinirlenmem tepinip saçlarımı çekmek suretiyle olduğu için o biçim holivudluklar bana ters.. bilen anlatsın.. ama neticede öfke samimi bi duygu..
