mık a bir abi gelirdi. hep özenirdim ona. abi altı kişilik masada tek başına kendi kendine laf yetiştiremez. bazı sinirlenir bazı gülerdi. biz on beş kişi olurduk yine de konuşacak o kadar konu bulamaz kendimizi isim şehire verirdik. kendine yetebilmesinin ötesinde artıyordu abi.ne olursa olsun allah kimseye vermesin. herkes yalnız olsun ama sağlıklı olsun.
edit: oldukça kişsel oldu bu entry, tanımına başlatmayın anket bu anket.
