evet, şu hayat-ı fanide en çok nefret ettiğim tipler, "önemli yerlerde tanıdıklarım var insanları"dır. nasıl sinirleniyorum, nasıl uyuz oluyorum anlatamam. çoğu da palavracı üstelik.
bir konu açılır; "aaa o bankanın müdürünü tanıyorum ben, konuşuruz"; bir şey söyleyeceksin; "ee söyleseydin, oranın sahibinin çocuğunu iyi tanırım ben"; "şuranın şu adamını, buranın bu adamını tanıyorum" diyen uyuz sivrisinekler bunlar.
işin trajikomik yanı, bu memlekette hiçbir boku bir yerlerde bağlantın olmadan halledemezsin. insanlar aşağıda beklerken, çıkıp banka müdürüyle işimi halettiğim zamanları bilirim; yüksek lisans mülakatları sırasında, mülakat sorusu sormak bir yana, muhabbet edilerek alınan insanları bilirim (istanbul'daki üniversiteler ve ankara'daki üniversitelerde bizzat şahit oldum); kayrılan insanlar; dosyaların arasına sıkışan paralar... bunlar duyduğum değil, gördüğüm şeyler.
bakın lan hamidolar, postmodernizmin getirdiği bireysel anarşizm; en son bizim memlekete gelecek. bizim memlekette bireysel takılamazsın. bireysel olarak hiçbir bok yiyemezsin. hiçbir mertebeye yükselemezsin bireysel olarak. normal takılsan da olmaz. göt yalamadan hiçbir sike derman olamazsın.
o yüzden bir türk insanının en son yapacağı şey; sistemi düşünmek olmalıdır. sistem bozuk diye kendi vicdanıyla savaşan adam kaybeder. düşünmeyeceksin; sadece yaşayacaksın; her yerden rant kaldırmaya çalışacaksın. bu ülkede vicdan ve etik yok; bunu kafana sokacaksın.
önemli yerlerde tanıdıklarım var adamlarıyla ve önemli yerdeki adamlarla irtibatın olmadan, ne yazık ki bir tutunamayan olacaksındır, ehe.
