ilişki yaşadığı erkek arkadaşından ayrılanlardan hariç, platonik aşkı olan çocuktan "ben seni hep yakın bir arkadaş olarak gördüm" cevabını almış, duygularıyla oynanmış, gururu kırılmış, kendini paçavra gibi hisseden zavallı, savunmasını indirmiş, sürekli kızarık gözlerle ortalıkta dolanıp her söylediğinizi tekrar ettirecek kadar bu dünyadan kopmuş sürekli sarılıp okşanmaya, teselli edilmeye ihtiyacı olan kızdır, benim kız kardeşimdir.
üç gündür oturup saatlerce ikisi arasında geçen şeylerin kritiğini yapıyoruz, çocuğun söylediklerinin yaptıklarının ne anlama geldiğini, sadece arkadaş olarak yaklaşmadığının kesin kanıtı olan mesajlarını vs tartışıp son olarak çocuğun katıksız bi adi, köpek, pislik, mikrop, yalancı, şerefsiz olduğuna karar veriyoruz. bunu gün içinde her fırsatta yapıyoruz. bu aşk acısını hafifletmese de en azından onu rahatlatıyor. fakat her şeyin üstüne yine de sık sık "ya acaba ben bi mesaj falan atsam mı, olmadı internetten yazsam mı?" sorusunu da sormadan edemiyor.
ne kadar boş yere üzüldüğünün, ne kadar aptalca davrandığının farkına varacak ama zaman lazım işte. bu başkasının söylemesiyle anlaşılacak bir şey değil, herkesin kendi başına öğrenmesi lazım.
