Sessizliğin içinden aniden duyulan bir sesle açtı gözlerini. Her insan gibi en garipsediği, sevemediği müzik türü olan garip insanların bağırdığı kafaları salladığı, metal denilen bir müzikle uyanmıştı yine. Gözlerini açana kadar kapattığı telefonunun alarmına baktı, ertelememişti her sabah yaptığı gibi. Farklıydı sanki bugün. Güneş çoktan içeri girmiş, halının üzerine çeşitli desenlerini perdenin aralarından yerleştirmişti.
Yavaşça banyoya yöneldi. Gözleri hala kapalıydı ama zaten ezberlemişti yolu, kimbilir kaçıncı kez buraya girip önce işeyip, arından şifonu çekecek, sonra yüzünü yıkayıp kendisine kısa süre bakacaktı. Sonra tipe bak dedikten sonra gözleri açılmış halde odasına dönüp üstünü başını değiştirme vakti gelmişti.
Sonra hatırladı traş olması gerektiğini. Banyoya geri döndü. Traş köpüğünden yine gereğinden fazla köpük sıktı. Yüzüne sürmeye başladı. Kokusunu hep sevmişti, hafif tatlı bir kokusu vardı. Traş bıçağını aldı eline. Sol tarafından traş olmaya başladı. Aklına yine babasının söylediği her işe sağdan başlamak gerekir sözü geldi. Hafif omuz silkip devam etti. Yavaş yavaş yanları alıp, adem elmasına doğru geldi. Baktı aynada ki aksine. Dokundu sol eliyle adem elmasına. Kıkırdağı hissetti. Küçük bir ek yerine dokunurken sağ elinde bıçakla derisine yaklaştı. Aklından geçenler;
- Jilet ya kaysa kaza ile.
- Tam şu eklemi kesiverse?
- Hem kaza bu intihar olur mu ki?
- Yok sanmam olabilir Ama boşver.
Şeklindeydi. Düşündü uzun uzadıya ta ki telefonu yeniden çalana kadar. Geç kalmıştı. Çıktı evinden aklında ki düşünce yol boyunca Yaşadığım dünyayı değiştiremiyorsam, kendi dünyamı değiştirebilir miyim? idi. Kendine yeni bir dünya yaratmak kafasına yatmıştı. Metroya girmeye başladıkoşar adımlarla. Metro gelmemişti. Ekranlara baktı sonraki metronun 6 dakikası vardı.
Beklerken metroyu, yerde yazan yazı yine takıldı. Sarı çizgiyi geçmeyiniz . Geçen seferde şaşırmıştı. Ne olur ki? Raylara mı atlarım? Hem km takip ediyor ki bunu? Tam bunlar aklından geçerken güvenlik görevlisi sarı çizginin üzerinde yürümeye başladı. Sanki görünmeye bir polis, güvenlik görevlisini alkol testine okuyormuşçasına dikkatle özenle geçti önünden.
Metronun ışıkları görünüyor uzaktan, raylardan sesi geliyor. Sanki bir ses ismini haykırıyor. Metro neredeyse önünden geçecek bir fren yapıyor yavaşlamak için. Ama önünden geçmesine izin vermeden bir adım atıp sarı çizgiyi geçiyor. Rayların üzerinde onu görüyor. Oraya yatmış ona bakıyor. Bir sonraki adımını sarı çizginin ilersine atıyor ve o anda uçtuğunu fark ediyor. Özgürleşiyor. Aklındaki düşünceler de uçmaya başladı. Yüzünde bir gülümseme oluştu. Mutluluğu bulmuştu. Bir ses yankılandı, ardından tiz bir çığlık, bir yenisi, bir başka haykırış, yere düşme sesleri ve metronun aniden freniyle yankılandı tüneller. Diğer istasyona bekleyenler dahi korktu bu sesleri işitince.
Bir ışık gördü, gittikçe yaklaşıyor yaklaştıkça gözleriyle bakamıyor. Doğruymuş ışık olduğu. insan bir ışık görüyormuş diye düşünüyor. Onu görüyor bir el uzatmış bekliyor sanki onu. Işık onun içinden geliyormuşçasına parlıyor kalbi. Birisi dürtüyor , ardından bir tokat geliyor ki ne olduğunu anlayamadan bir tokat daha geliyor. Gözlerini açıp bakıyor etrafında toplanmış bir kalabalık var, merakla bakıyorlar. Sonra kapatıyor gözlerini. Yine uçuyor, önce sağından bir şey çarpıyor, savruluyor, kanat çırpmak için uğraşıyor ama fark ediyor aniden kuş olmadığını. Sonra bir yere çarpıyor ve yavaşça yere düşüyor. Işık yeniden parlıyor ve aniden sönüyor.
