eskisi olmayı çok istersin bazen, o günlerdeki gibi yaşamayı bazen.
sonra bir vakit gelmiş, bir şeyler olmuştur, o bir olayla tamamen eskisinden zıt
bir karaktere dönmüşündür. eskiye dair izler vardır ama eskisi gibi bakamıyosundur artık
hiçbir şeye. neydi değiştiren beni diye sorgularsın. bir sürü sebep
vardır belki de ama hangisiydi beni bu hale getiren diye uzun uzun düşünürsün.
sonuç çevrendeki insanlar, misal 1-5 sene aralığında görüşmediğin
insanlar karşımda sanki yabancı bir insan var diye söylemlerde bulunuyorsa
ne yapacağını bilemezsin arkadaş. sözü uzatmadan özdemir asaf'ın bir adam şiirini
okuyalım belki bir nebze olsun yardımcı olabilir.
"...
korku dağlarının yürekçisi,
olum denizlerinin kürekçisi;
öyle suskun oturuyor şişesinin basında,
içtiğinin hem hırsızı, hem bekçisi,
onu kirmiş olmalı yaşamında birisi.
dinledikçe susması, düşündükçe susması...
tek başına iki kişi olmuş kendisiyle gölgesi,
heykelini yontuyor yalnızlığın ustası
..."
