küçükken her gün bir cips alırdım. o kadardı çünkü harçlığım.
bakkala koşar, cipsleri mıncıklardım. özenle içinde bedava olduğunu hissettiğim cipsiyi alırdım. bir fiyatına çok cips yerdim kısacası. o zaman onlarla mutlu olurdum.
hayattan beklentim o kadardı.
beklentimin düşüklüğünden olsa gerek, güzeldi çocukluğum.
şimdi ise ideallerin pençesinde harcanıyorum. harcanıyoruz.
dün başıma gelen olaydır. bir cipsten 2 bedava teneke kola.
bu sefer sevinmedim nedense...
