bi' sabah var hatrımda.kahvaltı masasındayız. yaşım on üç. babaannemle yapıyoruz kahvaltıyı. dişleri yok, malum şapırtılar çıkıyor. garip geliyor. iştahım kaçmıyor değil; lakin devam ediorum yemeye. keşke diyorum şöyle yemese.
şimdi on üç yaşında değilim. ve ne zaman babam ağzını şapırdatsa babaannem geliyor aklıma. keşke diyorum burada olsa. ve tabii babama bakıp gülümsüyorum hep, "ne çok seviyorum seni" diye geçiriyorum içimden. annemi de seviyorum; ama o ağzını şapırdatmadığından onu konu etmeyecektim yazıma; lakin çocukluk tramvalarım var. teyzeler vardı "anneni mi daha çok seviyosun babanı mı?" derlerdi. ondan oldu bu. annemi de yazdım. oh. rahatım.
