bu topraklardaki yeraltı edebiyatının nadir temsilcilerinden bir yazar.
bülent abi ile oturup çay içmişliği, sohbet etmişliği olanlar bilirler bülent abinin kitapları ile kendisi arasında hiçbir fark yoktur. elinizde tuttuğunuz kitabın sayfalarındaki kara mizah, her an ölebilirmiş gibi yaşama, rutinleşen gerizekalılıklara karşı duyulan öfke vs. vs. hepsi yazarda cisimleşmiştir.
romanları ağzınızda acı bir tat bırakır. kavgadan sonra ağzınızdaki kanın yavaş yavaş kuruması gibi garip bir hal olur. abimiz insanlarla değil direk hayatın kendisiyle kavgalıdır zaten; her daim tokat yeme ihtimaliyle yaşayıp her an kasıklara tekme indirme şansını kollayarak gardını düşürmeden yaşar en sonunda yenileceğini bile bile.
roman yazmayı abd ırak'ı işgal edince bırakır. 'müslümanlar ölürken oturup karı gibi roman yazamam' der. otuz küsür yıl boyunca bir yaratıcıya inanmadan yaşar. ardından, kendi deyimiyle, ak sakallı ihtiyardan dayak yiyerek inanan biri olur. ondan sonra inandığı değerler uğruna yazar.
yazma serüvenini kendi istediği yoldan götürmesine birşey diyemem ama abi roman yazmayı bırakmasaydın be keşke. yağmur getiren fırtına, zamanın efendisi, cinnetim cennetimdir tam buraların insanlarının hüzünlendiren, talihsiz hayatlarını anlatıyordu. sabahın köründe işe giderken cebindeki bozukluklarla simit alıp alamayacağını düşünen baba gibi, manitasını güzel bir mekana götürebilmek için yemek parasını biriktiren öğrenci gibi gerçekti o kitaplar.
