nefret ettiğim ve beni sinirden ağlatmayı başarabilmiş yeni nesil çocukumsulardır.
bunlar öncelikle görgüsüz ve kıymet bilmezdirler. evde her buldukları şeye saldırırlar, isterler, dökerler, saçarlar. hayatlarında hiç bilgisayar görmemiş gibi, bilgisayarın bulunduğu odayı özel gelişmiş duyularıyla bulup açmak isterler. ya da annesi, halası teyzesi dıdısı bilmemnesi çocuğunu eve salar ve kızım bilgisayarı açın da oynasın çocuk, ya da geçen geldiğimizde şu odada oyuncak vardı git ablan sana onları versin der. bunun meali ben dedikodumu yaparken etrafımda dolanmasın, öff amaaan banane naparsa yapsındır.
bunların bide çekmeceleri karıştırıp özel eşyalarınızı habersizce alıp gideni ve annesinin de sesinin çıkmadığı tipleri vardır. ben çocukken hatırlarım bişe verilince almak istesemde, annem kabul edene kadar istemem derdim. bu çocuklar resmen habersiz alıp, sahiplenip gidiyolar.
son yıllarda başıma dert olan durum ise misafir gelmeden evin en görünmez yerine özenle sakladığım pilates topumun üzerinde çocuk denen organizmaların hunharca tepinmesidir. daha da sinirimi bozan şey sesini çıkarmayan velileridir. çok dertliyim çoookkk.
