sevmedim sevemedim.
hayatımın her döneminde, farklı kimliğe girmeye çabalamış herkesten nefret ettim.
bu tarzı seçmiş insanların çoğu aptaldı, 'allah akıl versin' dedim.
zeka seviyesi normal olan kişilerde ise inanılmaz bir kompleks keşfettim.
farklı görünmek, sıradışı özel olmak, konuşulmak, izlenmek, beğenilmek - beğenilmemek ama ne olursa olsun
'marjinal' sıfatı altında bahsedilmek onlar için hayat demekti.
ne zavallıca.
onlara, aptal olanlara kıyasla hep daha çok kızdım.
sizin onların gerçek kimliklerini aslında görmediğinizi sanıp, yıllardır onu tanıyan kişi sanki siz değilmişsiniz
gibi, içindeki esas kıroyu bilmediğinizi düşünüp de
gözlerinizin içine baka baka ya da bakmadan (hani marjinal ya!) kendini özel gösterme çabası sinir etti beni.
sizi salak, kendini ise daha eşsiz yapmaya çalışmasıydı bu.
kısacası lafım onlara;
farklı, özel , sıradışı, erişilmez olmaya çalışıp, hatta olduğunuzu zannedip ve de hatta gerçekten öyle olduğunuza
inandırdığınızı sandığınız o an varya hani;
en rezil olduğunuz andır.
