Sibel Eraslan'ın Çöl ve Deniz adlı kitabından Hz. Hatice ile ilgili bir alıntı:
Son Elçi ahitliydi, bağlıydı, sözlüydü... Habibini çok seven Zat, onu dünyanın en güzel evine bağışlayabilirdi ancak. Onun evi Vahyin Evi'ydi. Ve Rabbi ona kadını, güzel kokuyu ve göz nuru namazı sevdirendi... Sevdirilen ilk kadının ismiyse Hatice'ydi. Sığınaktı Hatice Sevgilisi'ne, onun güvenli limanıydı. Hatice'nin kalbi, Allah'ın, Sevgilisi için yar kıldığı mekandı... Allah'ın Sevgilisi, Hatice'nin yürek evinde iskan olacaktı... Allah, Sevgilisi'ne bir kadını, Hatice'yi ev kılmıştı... Hatice, kadın ve anneydi. Hatice, muharrik güç ve doğurganlık demekti... Bir gün gözleri bulutlanarak etrafındakilere şöyle demişti Son Elçi; 'Allah bana Hatice'den daha hayırlı bir kadın vermemiştir. insanlar bana inanmazken, o inandı. Herkes beni yalanlarken, o beni kabul etti. insanlar benden kaçarken, o beni varı yoğu ile destekledi. Ve Allah bana, başka kadınlardan değil, Hatice'den evlat ihsan etti.'
