küçüklüğümde benim için ayrı bir yer ve ayrı hayal kırıklıkları taşıyan yer. istanbul'dan ailemle arabayla gelirken sürekli "ne zaman varacağız gemliğe" diyebilen küçük guilt and regret, gemliğe geldiğini ancak gemlik sapağındaki marlboro man'i gördüğünde hatırlardı. zeytinci vedat'ın yanındaki anneannesinin evine girdiği zaman kapıyı açan bir zamanlar dedesiydi. hiç bir zaman boşalmayan bir park vardı kordonda. fütursuzca koşturup kayalıklara çıkan, ilk özgürlüklerini yaşayan ikinci eviydi gemlik onun. akrabaları bağlayan bir bütünlük vardı o ilçede. küçükken daha bütündü her şey onun gözünde. daha sonra sayılar azaldı. gemlik-kumla arasındaki yol tepilmez oldu bir daha. büyüdükçe yok oldu her şey. niceleri gömüldü sonra. kordondaki park da yıkılmıştı zaten çoktan. eskisi gibi çocuklar görememek üzdü onu. gemlik sanki değişmişti. değişen belki sadece gemlik değildi.
(bkz: bir anı defteri olarak sözlük)
