bu ben miyim?" sorusuyla başlar her şey. ya da başlayalı çok olmuştur da bu soru farkına varıştır. "kimse var mı?"denir usulca, ses gelmez içeriden. biraz daha yüksek: "kimse var mı?" yine ses yok. içinde kimse yoktur. bomboş bir iç. boş bir buzdolabı gibi, boş bir oda... deprem çığlığı gibi: "sesimi duyan var mııııı ?" yok. sesin yankısı sadece. sevilen birine karşı duygular yoklanır. "onu seviyorum, onu seviyor-dum. o.." yok öyle bir işaret. sevgi diye bir şey yok ki. hayal? beklenti? gelecek? güzel günler? anlamsızca yan yana dizilmiş harfler serisi. bıktırır bir süre sonra boş boş düşünmek.
boş bakışlar..."bu benim evim." ses geri gelir: "bu benim evim." "koltuk,masa,duvarda resim, duvar, duvar, pencere, duvar, kapı.." ses yine döner : "koltuk,masa... " pencerenin dışı. ağaç,araba,insan,ev. tüm anlamlarından bağımsız, sadece bir nesne olarak hepsi yerinde. "ben nerdeyim?" "sesimi duyan var mııııııı? "yanıt gelir, sudaki halkalar gibi,küçükten büyüğe yayılarak sesimi duyan var mıı ,duyan var mıı,var mııı?
