karanlığın içinden süzülüp gelen ney sesinin bana yansıyan hüznü.. aklımda savrulan gereksiz ayrıntılardan bir nebze olsun uzaklaşmamı sağlayan türkü.
her şey önemini dayatırken, hiçbir şeyin de var olduğunu da unutmamaya çalışıyordum. onun sıcak sözleri, dokunuşları beni avutmuyordu.içimden bi ses "yazıklar olsun sana." diye bağırırken onunla göz göze geliyor ve gülümsemeye çalışıyordum.. "nasılsın?" diye sorunca "içimdeki kırıkları onarmaya çalışıyorum." demek yerine sadece "iyiyim. sen? diyebiliyorum...
